هر سال اسفند ماه که می رسد انگار چیزی در وجودت جوانه میزند . یا یک چیزی به یادت می آید. مثل درختان دم بهار . میل جوانه زدن . میل شکوفه دادن ومیل به بار نشستن به سراغت می آید . فقط محتاج یک دم می شوی . یک نسیم که بر تو بوزد. یک نسیم که هوای مسموم را پس براندو با خود پیام طراوت بیاورد. خاستگاه چنین نسیمی کجا میتواند باشد جز جان های طربناک.

کوچ هر ساله کاروانهای راهیان نور در این ایام. جستن چنین نسیم و چنین نفس و چنین جانهای طربناک است.

این کاروانها هزاران کیلو متر راه می پیمایند و وارد این سرزمینهای مقدس میشوند سرزمینی که جلوات انوار خداوندی از خاکهای آن متجلی است این همان سرزمین شهدا سرزمین نور است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: